Het verhaal van Saskia

Al jaren voor onze biologische kinderen werden geboren, spraken mijn man en ik over onze droom om ooit een kindje te adopteren. Een kindje dat ergens niet voldoende kansen kreeg, wilden wij graag een warme thuis bieden.

Toen ons 2^e kind werd geboren, hebben we besloten om heel vlug de adoptieprocedure op te starten. We wisten namelijk dat dit een heel lange weg kon zijn. Al van in het begin stonden we open voor een ‘special needs’-kindje met een fysieke beperking. Een mentale beperking was voor ons te moeilijk. Bovendien wilden we in geen geval dat onze 2 oudste kinderen, in het geval van een mentale beperking, later de zorg voor hun broer op zich zouden moeten nemen. Adoptie was onze keuze en onze verantwoordelijkheid en niet deze van onze andere kinderen.

Na een lange en heel emotionele tijd met de nodige ontnuchteringen werd ons een Pools jongentje voorgesteld. Op de foto’s die we te zien kregen, zagen we een heel klein jongentje, bijna een kaboutertje. We kregen ook te horen dat hij de diagnose FAS had. We hoorden het donderen in Keulen. We informeerden ons zoveel mogelijk maar jammer genoeg was er in België heel weinig info hierover gekend. We maakten een afspraak bij een specialist die op basis van de opgestuurde video’s vermoedde dat alles wel zou meevallen. We panikeerden en twijfelden … we hadden slapeloze nachten … maar konden het niet over ons hart krijgen om dit kind geen thuis te geven.

Toen we onze zoon voor de eerste keer zagen in het pleeggezin waar hij verbleef, waren we enorm onder de indruk van zijn kleine gestalte. Hij was op dat moment 16 maand oud. Hij droeg kleertjes van een kindje van 6 maand. Hij kon niet stappen en ook eten was een echte opgave. Hij at enkel kippenboullion en koekjes. Om hem eten te geven waren er meerdere personen nodig. Er was iemand die hem afleidde en iemand die ondertussen een lepeltje boullion naar zijn mond bracht. Gelukkig was hij opgenomen in een pleeggezin waar ze hem met alle liefde omringden.

Toen hij in België kwam, hebben we afspraken gehad in het ziekenhuis in Antwerpen. Na vele onderzoeken werd daar inderdaad de diagnose FAS bevestigd. Nadien volgden vele bezoeken in het UZ Gent, bij specialisten, in revalidatiecentra en het COS in Gent. Maar toch hadden we het gevoel dat we alles zelf moesten uitzoeken. Tijdens de adoptieprocedure werden we gescreend, moesten we ‘opleiding’ volgen. En eenmaal terug in België stonden we er alleen voor.

We zijn nu vele jaren verder. We weten ondertussen heel veel meer over FAS. We zijn blij dat we vroeg de diagnose FAS kregen bevestigd. Langzaam maar zeker vonden we de juiste kanalen. Vic wordt ondertussen goed begeleid en krijgt dagelijks groeihormoon toegediend. We beseffen dat de diagnose FAS levenslang is. We weten ook niet wat de toekomst zal brengen. Voor ons blijft het nog altijd moeilijk om te aanvaarden. Wat we realiseren is dat FAS niet alleen onze zoon zijn toekomst bepaalt maar ook die van ons hele gezin. Ook zijn broer en zus worden hierdoor beïnvloed. Ook zij zullen altijd voor hun broertje moeten (helpen) zorgen. Ook voor hen is FAS ‘levenslang’.

Wij als gezin zijn blij met Fas Steunpunt. Wij hebben het gevoel dat we er niet alleen voorstaan. We hopen dat ook andere gezinnen met personen met FAS dit mogen ondervinden.

Saskia Desmet