Het verhaal van Ann

31 oktober 2017. Die dag kregen we er een tweede pleegkind bij. Een blond meisje met blauwe ogen van bijna 2,5 jaar. Ja, ze had foetaal alcohol syndroom, maar dat viel allemaal wel goed mee: een speciaal gezichtje, moeilijk inslapen en een koppig karakter. Meer was er niet te merken.

Een half jaar later waren waren we ten einde raad. We hielden met heel ons hart van ons meisje, maar de opvoeding was zo moeilijk. Wat deden we fout? Waren we echt zulke slechte ouders? Toen vonden we Jeff Noble, een pleegzorger vanuit Canada die zijn ervaringen over de zorg voor een jongere met FASD in een boek ‘Surviving the madness’ goot. Dat was ons grote aha-moment: “Een kind met FASD opvoeden is gewoon moeilijk, traditionele opvoedingssystemen werken (bijna) niet, wij waren geen slechte ouders, wij waren niet gek aan het worden.”

Intussen volgde ik opleidingen bij Jeff Noble, las zijn andere boek en de boeken waarin hij zijn wijsheid vond. We leerden andere ouders van kinderen met FASD kennen, we zagen dat ze tegen dezelfde dingen opbotsten als wij. We waren niet meer alleen. Er zijn mensen die ons begrijpen. Wij voelen ons weer goede, capabele ouders. De opvoeding van ons meisje gaat beter en beter. En nu is het tijd om andere ouders/zorgdragers te helpen. Tijd om hulpverleners op te leiden. Zodat alle mensen met FASD, met de juiste ondersteuning, een succesvol leven kunnen leiden.

Ik ben Ann Boons, pleegmoeder, CLB-arts.

Met vriendelijke groet,

Ann